Veel vertellen we er niet over, maar we hebben ook enkele klanten bij de overheid. Sympathieke mensen die echt op zoek zijn naar manieren om professioneler te communiceren, maar sommigen lijden aan een gevaarlijke aandoening: de stuntziekte.

De stuntziekte is een ziekte waarbij men de basisactiviteiten van een goed communicatiebeleid uit het oog verliest omdat men alweer iets speciaals wil doen. De website is redelijk onvindbaar, teksten zo goed als onleesbaar, de contactendatabase ongecentraliseerd, de planning onbestaand of de doelstellingen veel te vaag, maar laten we toch al onze energie stoppen in een flashmob waarmee we eind deze maand nog eens goed kunnen stunten.

Een warm gevoel

Daar krijg ik op sommige dagen dus ook de stuntziekte van, in een andere variant. Mijn stuntziekte krijg ik van organisaties die bijna al hun tijd en budget aan stunts besteden en finaal niet veel bereiken (behalve een warm gevoel wanneer ze aan het stunten zijn). Het zijn dezelfde organisaties die diep teleurgesteld zijn als hun stunts een beetje mislukken en dan maar aan iedereen vertellen dat communicatie niet werkt.

Terwijl het net omgekeerd is. Wanneer men goed georganiseerd aan zijn communicatie werkt, is de slaagkans van stunts groter omdat ze passen in een breder kader. Het is dus zoals in het circus: stunts zijn voor professionals, want anderen overleven de trapeze niet.