Een opmerking die we geregeld te horen krijgen: “Hoezo, journalisten zijn niet geïnteresseerd in ons nieuwe logo en onze nieuwe website? Dat is toch nieuws? Journalisten hebben toch de plicht om nieuws te brengen?” Wel, een journalist weet doorgaans zelf wat zijn rechten en plichten zijn. Vrijheid van pers en meningsuiting gaan hand in hand met een strenge deontologische code waar de meesten zich echt wel aan houden.
“De bevolking informeren” is nog altijd een basisbeginsel van de journalistiek, maar wat heet nieuws en wat niet? Iedereen heeft daar zo zijn mening over, maar uiteindelijk is het de journalist, de redactiechef of de hoofdredacteur die beslist waarover bericht wordt en waarover niet. Een duidelijke lijn valt daar niet altijd in te trekken. Soms is een logo wel nieuws, meestal niet. Het is vaak een subjectieve kwestie. Door het gebrek aan objectieve criteria (en wegens tijdgebrek bij journalisten) zeggen we daarom: discussiëren of protesteren heeft geen zin.
Letterlijk citeren of niet?
Een gelijkaardige opmerking die we soms horen: “Wanneer we een interview geven, verwacht ik dat de journalist onze citaten echt letterlijk overneemt in het artikel.” Mensen praten in interviews zelden in vloeiende volzinnen en gelukkig maken journalisten daar wel iets leesbaars van. Dat is vaak een ingekorte versie van je verhaal om de eenvoudige reden dat er geen plaats is om je hele uitleg te publiceren, of omdat de journalist vreest dat zijn lezers halverwege afhaken. Wat ook gebeurt, is dat de journalist alleen de essentie overneemt van wat de woordvoerder of expert hem heeft verteld omdat de bijbehorende uitleg gewoon niet duidelijk genoeg was. Je goed voorbereiden, zodat je met een helder en goed samenhangend verhaal voor de dag komt, verhoogt dus de kans dat het artikel goed weergeeft wat je kwijt wilde. En als het interview goed werd voorbereid, zit er een journalist aan tafel die begrijpt waar het over gaat en op zijn minst je krediet en vertrouwen verdient.
Persberichten met vaste regelmaat: een slecht idee
Nu we toch bezig zijn, hier is nog een derde, geregeld terugkerende opmerking waar we de kriebels van krijgen: “Het is goed om met vaste regelmaat een persbericht uit te sturen, ook al is er niet echt nieuws. We willen top-of-mind blijven bij de journalisten.” Niets zo vervelend als je moeder die je antwoordapparaat vol praat om te zeggen dat er vandaag niets gebeurd is, nietwaar? Je wil toch op een positieve manier top-of-mind blijven en journalisten niet de reflex aanleren om jouw post meteen te verwijderen? Bovendien zijn er betere manieren om top-of-mind te blijven dan pushberichten uit te sturen. Door naar voren te treden als spreker op conferenties of het debat aan te gaan via blogs of opiniestukken, bijvoorbeeld.